Ik kan me herinneren dat precies 5 jaar geleden, half september, zuster Stéphanie me kwam ophalen in Breda. Ik was net aangekomen uit Zwitserland in Nederland. In de auto zette ze het liedje “Welkom thuis” van Sela op. Terugkijkend was het een belofte van God. Nu, 5 jaar later, verlaat ik Sint Paulusabdij en Nederland, de broeders en zusters, de mensen en de cultuur die ik meer heb ontvangen dan ik had verwacht: een gevoel van erbij horen.
Ik ben dankbaar voor elke ontmoeting, vriendschap, avontuur, gedeelde maaltijden en ideeën, steun en lach ….
Ik ben dankbaar voor alle jonge mensen met wie we tijdens de weekenden, het Paasfeest, de broederschappen en begeleidingen samen optrokken om Gods liefde onze harten meer en meer te laten transformeren.
Door mijn masterstudie in Groningen aan de Protestantse Theologische Universiteit (PThU) ben ik ook sterker geworden in mijn roeping om dichter bij mensen te leven die veracht en buitengesloten worden.
Dus nu is het tijd om een onbekende weg in te slaan, in Hongarije, door te dienen met en onder mijn Roma broeders en zusters. Op mijn reis met God geeft de verbondenheid die ik in Nederland heb ervaren mij een sterk achterland, een thuisgevoel, dat mij in staat stelt om deze nieuwe weg in te slaan.
