Gebedsdienst voor de eenheid

Na het Tweede Vaticaans Concilie werd de Kerk, beetje bij beetje, en  zonder iets van haar eigenheid te verliezen, zich ervan bewust dat ze des te meer jong groen voortbrengt als ze leeft vanuit haar Joodse wortels. Het voortbestaan ​​van het Joodse volk brengt voor de Kerk niet alleen een probleem met zich mee van een te verbeteren externe verhouding, maar ook een intern probleem dat haar eigen zelfverstaan raakt. Is deze verhouding, die alleen als een serene spanning kan worden ervaren, niet juist een van de elementen van de dynamiek van de heilsgeschiedenis? Net als in de parabel herinnert ze ons eraan dat geen van de twee zonen beslag kan leggen op de hele erfenis: ieder is, zonder jaloersheid,  voor de ander getuige van het geschenk van de onvoorwaardelijke barmhartigheid van de Vader…

Maar wie de dialoog tussen de zonen van Abraham bepleiten, hebben daarom niet minder gelijk. De hier voorgestelde reflectie over de joodse wortels van het christendom is bedoeld om de uitverkiezing van het volk van Israël en de goedgunstigheid van God in herinnering te brengen. Deze reflectie maakt niets nieuw, maar maakt deel uit van een lange traditie omdat Origenes in de 3e eeuw de joodse lezing van het Hooglied al kende, en Hiëronymus in de volgende eeuw in dialoog ging met Rabbi Bar Hanina van Bethlehem. Als het miskennen van de Schrift hetzelfde is als het miskennen van Christus, is het miskennen van de joodse wortels van het christendom te vergelijken met het blootstellen aan de verleiding van Marcion die de God van het Eerste Testament tegenover die van het Nieuwe Verbond stelde. De Kerk leeft vanuit haar wortels.

Uit “De menswording”
door Frédéric MANNS- 2006